Afizeja, pas burgimit të gjatë të të shoqit, u detyrua të bënte gjithfarë punësh fizike ndër më të rëndat. Me kazmë e me lopatë, me karrocë dore e gjithfarë punësh të tjera të kësaj natyre. Përherë kishte qenë shëndetlige, por këto punë e dobësuan edhe më tepë fizikun e saj të imtë. E, sikur të mos mjaftonin të gjitha këto, Afizenë, herë pas here, ashtu siç vinin planet e fuqisë punëtore, e pushonin edhe nga ato punë rraskapitëse. Dhe ky ishte halli më i madh që i binte mbi kokë. Nuk ishte thjeshtë se, një kryefamiljare mbetej pa punë e pa të ardhura. Kjo ishte pasoja e parë e fatkeqësisë, por jo më e rënda. Hataja e vërtetë për një familje, ishte se, pas pushimit nga puna humbisje edhe të drejtën e triskës së bukës e të ushqimeve. Jashtë sistemit të triskëtimit, ata artikuj kushtonin qimet e kokës! Dhe kur pa, gjithë kjo shtrenjtësi? Kur mbeteshe pa punë, më shqip, don të thotë pa rrogë dhe, akoma më shqip, pa mjete jetese! Shtoju , pastaj këtyre, edhe vajtje- ardhjet pa fund nëpër zyra për gjithfarë hallesh dhe, merret me mend se si katandisej i ziu rob i zotit. Ca kohë, së bashku me shoqet e saj të deklasuara, punoi në ngarkim-shkarkimin e druve të zjarrit. Nuk ishte një punë për femra, po me kë të flisje? Një dite erdhi në shtëpi e lënduar.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf
