Udhëtimin e likerit, po më shumë të likosë prej kumbulle dhe sidomos të çokollatave, unë mund t’ua tregoj, se ato kanë qenë me mua gjithë kohës.
Domethënë kanë qenë në kohën, barsoletat dhe çantat e mia.
Dhe për këtë them, se jeta është e bukur. Po më e bukur ajo bëhet kur ti sheh gjithë ditën në televizor.
Mitingje, protesta, koncerte, me bukë ose byk, kur ti sheh gazetarë me prapanicë dhe alamet prapanicash, që i bëjnë zbor mikrofonit.
Po jeta është mjaltë, ama, nga ai i miri fare, kur jeta të ofron njohjen me vajza apo femra si Indiana dhe Hajvana.
Për lehtësi, unë do t’i thërras Diana, njërës, edhe pse s’ka asgjë të përbashkët me të, dhe tjetrës Vana, po jo Silvana, se nga arushët s’ka asgjë të përbashkët, pasi është e hollë si kec.
I njoha dy, në mjediset pranë gjykatës, ku ato përkthenin materiale që do të noterizoheshin; akte pronësie, dëftesa, dëshmi ndarjeje, daljeje nga burgu, e ku di unë.
Unë vajta për të takuar një mikun tim, avokat, dhe aty pata fatin tim të madh. Nuk kishte shkrepëse, dhe iu luta një për ndezje.
Hajvana, ose Vana më ofron një çakmak të vogël. Të vogël, po ama kuq e zi. Aty e hëngra:
– Çakmak i bukur- i thashë.
– Mbaje- më tha.
Fillova ta ha më shumë:
– Ju shtypni libra?
– Po, patjetër- m’u përgjigjën në një gojë.
– Sa lekë faqen?
– 500- tha Diana, që ish nga Përmeti.
– Jo, për ty 400- tha Vana.
– Po sikur t’u jap 1000 (gjithmonë të vjetra) a do pranonit?
Panë njëra- tjetrën në sy.
– Po- u përgjigj Indiana.- Vetëm më kushtin që të rrish ulur në karrige kur lexon materialin.
– Po, ku e di ti që do rri në këmbë? – u habita.
– I njoh mirë meshkujt unë.
Nejse, fillova. Fillova. Fillova.
Çdo ditë ju çoj veç lekëve edhe çokollata apo fruta. Ishte puna se më kishin dhënë një çakmak. Edhe miqësi. Çakmaku ishte harxhuar me kohë. Kisha blerë edhe nja 7 të tjerë, po atë e mbaja thellë…jo, jo në zemër, po në çantën time.
Në fund të saj, ai kish zënë vend, dhe nuk dilte për qamet.
Kaluan kohë. Kohë që rrjedh si Lana jonë e bukur. Hajvana filloi të trashej. Domethënë të fryhej. Ishte me barrë.
– Më fal, e ke parë në echo?- e pyeta.
– Po e kam djalë- u përgjigj… Indiana.
Qesha sa për pak u thyen xhamat.
– Ç’ke? Atë e ka vërtet Hajvana, po ne duhemi më shumë se motrat. Ashtu si Anglishtja me Fërngjishten. Dhe ai fëmijë është edhe imi.
– Epo të të rrojë.
– Faleminderit- u përgjigjën të dyja, në sinkron.
Dhe kështu vazhdova, ditë, javë, muaj.
Unë mbaja me vete një libër të Jani … “Liken i vdekur”, po kjo Indianës nuk i pëlqente.
– Ama se na vdiqe me atë “Likenin e vdekur”. Do të të bie unë një liko që të lëpish dhëmbët.
– Dhëmbë nuk kam unë, po gjuhën mbase.
…Dhe një ditë ajo shkoi vërtet në qytetin e saj, atje larg, në jug.
Dhe erdhi, këtu afër, afër, afër….Me ca çanta e borsalina, si një nikoqire e mirë.
Sa erdhi, pyeti:
– Si është djali?
– Ka shkuar në konkurs për informatikën- iu përgjigja.
– Nuk të pyeta ty, pyeta për këtë buçkon këtu- dhe sakaq i ngriti bluzën Hajvanës dhe ia puthi barkun e rrumbullakosur plot 103 herë.
– Po sikur të jetojë 104 vjeç, pse nuk e puth edhe njëherë?
– Edhe 103 i dalin- u përgjigjën në sinkron.
Filluam të shkruanim. Jo dhjamë, po shkumë. Por Indiana u kujtua:
– Ah, të kam prurë një gjë të veçantë, edhe ty. Dhe filloi të tërheqë çantat e saj.
Nxirr bluze, nxirr brekë, nxirr sutjena, më në fund nxori një kavanoz 125 miligramsh që kishte brenda …3 kokrra, plot 3, kumbulla dhe pak reçel që e rrethonte, me ngjyrë floriri.
– Po pse u harxhove, Indiana?- i fola me zë të prekur.
– Emo se 600 lekë të vjetra e bleva. E mora direkt në punishten “Rri përjashta”, pa TVSH.
– Po, pse nuk bleve 2?- i shkrepi Hajvanës.
– S’mi ka ngrënë dhia librat të harxhoja 1200 lekë.
Ndërkohë më ra telefoni. Dola jashtë. Ishte një shok që po më uronte për librin “Vëllezër dhe motra budallenj, jemi shtuar shumë”….
Llafe, llafe, muhabet, kur hyra në zyrë, gjeta kavanozin të larë, …të pastër. Pa kapak. Bosh. Në sa folët ju që nuk ishit aty, fola una.
– Vazhdojmë,- ju thashë- se jemi pak vonë.
– Shiko, ti u vonove plot 4 minuta, dhe e hëngrëm vetë likonë. Pastaj Nevi është me barrë. E kupton, nepsi. Pastaj, 3 kokrra ishin.
– Moj, ju bëftë mirë! Ka plot këtu në dyqan. Janë të firmës “Futu brenda”, kanë 10 kokrra dhe bëjnë 1000 lekë…
– E lëmë për herën tjetër- u fut në bisedë Hajvana, që sakaq po përkëdhelte barkun, apo djalin në bark, s’e them dot me siguri…
Kaluan kohë. Ditë, javë, muaj. Unë aty se aty. Hajvana kishte shkuar për të lindur. Me leje, pra. Punoja me Dianën.
…Dhe në një nga këto ditë…lindi ky tregim. Ajo kish syze. Edhe unë, që më humbshin, ishalla, që të bëhem sebep të ble një palë më të mira.
Pasi kishte shtypur dy faqe, konstatova dy gabime të rënda:
– Indiana, unë të thashë: “Në atë shesh mejdani”. Ti ke shkruar, “Në atë shesh shejtani”.
– Edhe këtu duhet “Partia” jo “Paria”.
Aty kam parë si mund të vijë Apokalipsi.
Indiana, kish mbledhur duket gjithë fuqitë e natyrës, hoqi syzet dhe më tha:
– Nuk ke faj, ti mor djalë, e more vesh.
– Ç’pate??- iu përgjigja, kaq i habitur, sa thua se kisha përpara një alien.
– Pak se më le pa martuar, po hëngre dhe likonë time.
– E para, likonë, nuk e hëngra unë. E hëngrët vetë.
– Ç’më duhet mua, unë për ty e solla, nga qindra kilometra.
– Po në dorë nuk e mbajte. Aty, te qesja e brekëve që- më hipi. – Po nejse, pa martuar pse të lashë?
– Si pse? Nuk e kupton? Sepse je plak dhe pa dhëmbë?
– Po ç’lidhje ka kjo me ty?
– Ka, si s’ka mor buf. Sepse të ishe djalë i ri ti, do vije këtu me 3-4 shokë, dhe te ndonjëri do ngecja edhe unë.
– A, kështu qenka puna. Po po të prezantoj djalin.
– Ehu, atë do pres unë sa të vijë nga Parisi.
Mbeta. Mbeta në klasë. Nuk pata frikë se mos më mbeste djali pa martuar, se më ka dërguar ca foto i përqafuar me një zezake të integruar, po pata frikë për Indianën.
Lihej beqare ajo farë vajze! Gjynah vërtet…
Ika, ika, ika.
Pas ca kohësh më mori në telefon.
– U zura me Hajvanën- më tha- Ajo të ketë djalë, unë jo? Zuska, më hëngri edhe likonë që kisha prurë për ty nga qindra kilometra larg.
E kisha fshehur edhe mes brekëve të lara, që të rrinte e freskët.
– Ndodhin, Indiana, ndodhin…- iu përgjigja dhe mbylla telefonin dhe këtë tregimin. Po jo pa përpirë ca faqe nga “Liken i vdekur” me një gotë liker përpara.
Flamur Bërdëllima
