Vladimir Grillo: Në vitin 1989, na mbajtën 24 orë në kufirin e Kakavijës sepse spiunët kishin raportuar që sportistët tanë kishin dollarë me vete
Vladimir Grillo ka studiuar për Gjuhë-Letërsi në vitin 1969. Në përgjithësi ka qenë një nxënës sistematik, i dëgjueshëm, me nënën mësuese që e vëzhgonte në mënyrë të rregullt. Në shkollën tetëvjeçare ka një ngjarje që e kujton me një ndjenjë ankthi: “Përpara shkollës, na hoqën shaminë e pionierit dhe na thyen notën në sjellje. Ashtu ishte atëherë. N.q.s bëje ndonjë gabim në shkollë, merrnin masa disiplinore përpara kolektivit të shkollës. Ngjarja ishte e thjeshtë. Na thanë se do të shkonim në ekskursion në Dajt dhe do të flinim në kampin e pionierëve. Kemi qenë në klasë të shtatë. Në çastin e fundit ndryshoi drejtimi dhe ekskursionin e bëmë në Petrelë, me kthim brenda ditës në shtëpi. Një grup shokësh menduan të flinim në Petrelë, në kala. Kështu u ndamë nga të tjerët. Mësuesi kujdestar, shumë i merakosur, përdori të gjitha mënyrat për të mos na lënë në kala natën. Ne e kishim vendosur. Megjithatë profesori arriti të na nxjerrë. Për kokëfortësinë time për të mos dalë nga kalaja, mësuesi më futi një shpullë gati si grusht, (e para dhe e fundit në jetën time) dhe të nesërmen na hoqën shallin e pionierit para të gjithë shokëve dhe nota e sjelljes na u bë katër”. Mban mend që i erdhi shumë keq për nënën, sepse duke qenë mësuese në atë shkollë e kishte shumë të vështirë. Përpara saj e pranoi fajin, por babai nuk e mori vesh asnjëherë.
Puna në TVSH
Filloi pikërisht më 3 Janar 1970. Ishte një ditë e veçantë për të. E thirri në zyrë ish -drejtori i RTSH-së, në atë kohë Thanas Nano. Ai kishte një prezencë të padiskutueshme në televizion. Ishte autoritar dhe kërkues. Nuk ishte vetëm ai atë ditë që mori emërimin. Ka qenë dhe Ylli Pepo, Vullnet Musaraj, Agron Aranitasi e të tjerë. I ndanë nëpër sektorë. Fillimisht, për disa muaj punoi në sektorin e kulturës, ku televizioni transmetonte 3 ditë në javë. Emisioni i parë dhe më i vështiri për momentin në të cilin filloi punë ka qenë një diskutim për krijimtarinë e shkrimtarit Fatos Arapi. Regjisor ka qenë Mevlan Shanaj. U kritikua bashkë me Mevlanin, për faktin se, në studio, në këtë emision morën studentë, ku shumë vajza erdhën me funde të shkurtra mbi gju. Të nesërmen u gjend në siklet. Nuk mund të pranoheshin të tilla veshje atëherë. Quheshin shfaqje të huaja. Sot këto dukuri…(qesh). Në ekran, për të drejtuar një emision të veçantë të përgatitur prej tij përkon me rubrikën për sportin. Ky kalim nga kultura tek sporti, nuk u prit mirë nga shtëpia. Përpara se të fillonte punë kishte qenë në kontakt me shtypin, ku shkruante për kulturën, për kinematografinë, e sigurisht, dalja në ekran jashtë këtyre nuk u mirëprit. Por kjo ishte dhe dëshira e tij edhe e detyruar. Doli me emocion, një gjë e panjohur. Një eksperiencë e re. E pati të vështirë, bëri gabime, por me këshillat e miqve dhe të shokëve arriti të ketë suksese.
Rubrika Sportive
Në Rubrikën Sportive ka kaluar në vitin 1971. Ndërkohë, bashkë me operatorin Astrit Omeri përgatisnin dhe bënin edhe emisionin Sport-Kalitje-Shëndet, që trajtonte problemet e sportit dhe transmetohej ditën e mërkurë. Rubrika Sportive erdhi duke u rritur nga ana cilësore dhe arriti kulmin kur në vendin tonë morën një zhvillim të madh sportet e lojërave me dorë për meshkuj dhe femra. U propozua që Rubrika Sportive të transmetohej direkt në studion nr.1 dhe me përmasa më të mëdha dhe të merrte karakterin e një shfaqjeje shou dhe me auditor. Duke pasur lidhje shumë të rregullta me grupin e Estradës së Vlorës që na ndihmoi shumë, suksesi u arrit. Ky ka qenë një kulm i Rubrikës që filloi të shoqërohej dhe me humor. Kjo vazhdoi për disa kohë, por një ditë ju komunikua që nuk do ta drejtonte më Rubrikën Sportive. Ditën dhe vitin nuk e mban mend. Nuk i thanë arsyen e vërtetë. Por diçka të tillë sikur ishte disi i ftohtë në komunikim. Ndjeu një zhgënjim, sepse gjithë ajo punë e bërë në bashkëpunim me regjisorët Albert Minga dhe Osman Mula për vite me radhë, u hodh poshtë pa të keq.
Rast i veçantë
Veçon njërin. Ishte me regjisorin Albert Minga dhe shkuan një herë në klinikën e udhëheqjes për të parë një mikun e tyre. Ishte dashamirës i sportit dhe sekretar i parë në Korçë për sportin Enver Halili. Ishte njeri që e përkrahte shumë sportin dhe kulturën. U befasuan se aty gjetën edhe drejtorin e tyre, edhe drejtuesin e zyrës së shtypit të Komitetit Qendror, Miti Tona. Enver Halili u shpreh se, Rubrika Sportive po ndiqej shumë dhe po konkurronte “Dinastinë”. Dinastia ishte një film serial që atëherë ndiqej shumë. Këtë e përçoi edhe Miti Tona. Pra, nga njëra anë një Rubrikë tejet e ndjekur, nga ana tjetër një zhgënjim i madh kur ju komunikua pushimi. Ndenji disa vjet pa dalë fare në ekran, rreth 4 vjet. Më vonë, drejtori i Përgjithshëm, Marash Hajati, i tha se do të vazhdosh përsëri drejtimin e këtij emisioni.
Në Greqi me peshëngritjen 1989
Jo vetëm suksese. Jo vetëm lavdërime. I janë bërë edhe vërejtje që i ka kaluar me shumë qetësi, pasi një pjesë e këtyre vërejtjeve ishin që të përmirësonte punën. Kishte një kënaqësi të madhe që në ekran të dilte sa më shumë sport. Duke ditur dëshirën e shqiptarëve për sportin dëshironte që sa më shumë aktivitete ndërkombëtare të futeshin në ekran. Kjo përpjekje e mirë u shoqërua edhe me urime. I pëlqente t’u jepte shumë dashamirësve të sportit, ishte diçka që ata e kërkonin. Ishin të etur. Se atëherë nuk ishte e lehtë. Që të transmetohej një ndeshje ndërkombëtare duhej të merrje pëlqimin nga Zyra e Shtypit në Komitetin Qëndror. Kurse për evenimente veçon vajtjen e parë jashtë në një kampionat ballkanik në Turqi, ku xhiroi vetë me kamera. Nuk harron Kampionatin e Peshëngritjes në Athinë, ku në vitin 1989 ishte edhe europiani edhe botërori. Delegacioni shqiptar u nis shumë i përgatitur për në botëror dhe kanë ndenjur afro 24 orë në Kakavijë sepse u dha sinjali që sportistët kishin dollarë me vete për ndonjë blerje të vogël. Një peshëngritës hodhi pa dashje në lulishte një kaçavidë, ky veprim u pa nga roja dhe u bë një rishikim i autobusit dhe u gjetën rreth 2 mijë dollarë. Nuk lejohej që valuta të nxirrej jashtë. Për të gjithë delegacionin ishin gati të ktheheshin, vetëm një ndërhyrje e fundit e Adil Çarçanit (atëherë Kryeministër) bëri që rruga të hapej. Lekët u morën dhe nuk ua kthyen më sportistëve. Por Kampionati Botëror u buzëqeshi, megjithëse, nuk ishin mirë nga ana shpirtërore. Ekipi ynë mori tre medalje. Kthimi pastaj ka qenë skandaloz, pjesë-pjesë. Të fundit ishin pesë vetë që u kthyem me autobus nga Athina në Janinë. Ishin Pirro Dhima, Koço Mikerezi, Niko Buneci dhe një peshëngritës nga Shkodra. Nga Janina në Kakavijë erdhën me taksi. Pastaj autobusi i “Luftëtarit”, i çoi nga Kakavija në Gjirokastër. Kryetari i Komitetit të Gjirokastrës u dha një “Zuk” të Ndërmarrjes së Ndërtimit me të cilin erdhën në Tiranë. Kjo ka qenë në vitin 1989.
Dita më e vështirë në transmetim nga Beogradi
Minutat me gjendje emocionale më të fuqishme, i ka përjetuar në transmetimin në Beograd. Sa e bukur, po aq dhe me përgjegjësi. Në një ndeshje ndërkombëtare në vitin 1987, kur ka luajtur Flamurtari në futboll me ekipin e “Partizanit”, të Beogradit. U vendos që Televizioni Shqiptar të transmetonte ndeshjen. Masat u morën në mënyrë perfekte dhe delegacioni shqiptar u prit mjaft mirë. Kur filloi transmetimi njoftohen se zëri nuk shkonte në studio. Po të shikojmë në arkiv, 15 minutat e para janë transmetuar nga studioja në Tiranë. Pastaj çdo gjë u zgjidh si me magji. Nuk e kuptoi se si u rregullua kjo, por dinë që një ushtarak i klubit “Partizani” doli nga tribuna, bërtiti dhe mbas 2-3 minutash transmetimi u bë normal. Para ndeshjes pati një incident të vogël me sulmuesin Sokol Kushta. Ai doli me të dhe një shokun e tij në Beograd për të blerë diçka. E kishin mendjen tek ndeshja ndërsa Kushta, tek të blerët. I foli për këtë. Atij i ngeli hatri. Kur mbaroi ndeshja, dhe Ladi ishte duke shkuar në Konferencën e Shtypit dhe Sokoli duke dalë nga dushi i tha: Golin e kam bërë për ty! Në çastin e golit Ladi lotoi. Ishin lot emocioni, gëzimi. Kjo u dallua edhe në dridhjen e zërit që pësoi zëri i tij. Ishte një ndeshje e madhe e një vendi të vogël. Ishte një çast magjik i papërsëritshëm. Nuk e dinë ende se si i përjetoi ato çaste. I dukej sikur ishte në ajër. Sikur fluturonte. Për një çast shtangu. Nuk foli. U mek. Pështyma j’u tha në gojë. Rrahjet e zemrës j’u shpeshtuan. Pastaj shpërtheu…Goooool… ! Lotët i zbrisnin nëpër fytyrë dhe i njomën buzët. Ndeshja përfundoi 2-1, për jugosllavët, por ne u kualifikuam pasi kishim fituar në Shqipëri 2-0. Partizani Beogradit ishte një ekip i madh në atë kohë. Ky ishte gol kualifikues. Pak më vonë ndjeu një emocion të dytë kur i ka thënë një gazetar nga Kosova që transmetonte për Prishtinën në Radio se komentatori jugosllav ishte shprehur që, Kushta e dërgoi topin atje ku bën merimanga folenë (në mënyrë figurative) ?!. Ladi e takoi atë dhe e falënderoi. Ai e mirëpriti me dashamirësi komplimentin. Sporti i bashkon njerëzit. Dhe kuptohet ajo darkë ka qenë e paharrueshme. Ishin në delir.
Kthimi në Shqipëri nga Beogradi
-Çasti i kthimit ka qenë ndryshe. Në fermën e Shtoit dhe në Shkodër ishin shtruar dy dreka të mëdha, por në Doganën e Hotit u bë një reprezalje. Një vit përpara me barazimin 0-0, në Barcelonë, Flamurtari u eliminua, pasi Barcelona bëri gol në portën vlonjate. Në aeroport nuk u bë asnjë kontroll. Krejt ndryshe me Hanin e Hotit. Flamurtari u kualifikua. Në doganë u bë një kontroll i imtësishëm, me orë të tëra dhe kjo krijoi gjendje jo të mirë tek lojtarët, deri në tension. Pra u zbeh magjia e fitores.
Australia
Në Lojërat Olimpike në vitin 2000 në Australi ishte befasia. Ka qenë një tjetër eksperiencë e një lloji tjetër po me TVSH-në. Aplikoi nga Komiteti Olimpik ndërkombëtar dhe j’u akordua një bursë që u jepej gazetarëve të vendeve të vogla, si gazetar pasi kamera nuk lejohej. Mban mend se pati edhe gazetarë nga vende të tjerë që u lejohej vetëm të shkruanin ose të jepnin informacion nëpërmjet radios ose internetit, por pa xhirime. Ishte një ëndërr për çdo gazetar që të merrte pjesë në Lojërat Olimpike që organizohen një herë në katër vjet, sepse të jepej mundësia të takojë më të mirët, të hyjë në mjediset sportive, në konferencat e shtypit. Këtë punë pastaj e relatoi dhe e transmetoi nëpër gazeta, radio, natyrisht edhe në Komitetin Olimpik Ndërkombëtar.
