Nga Jorgo ZARBALLA
Livadhjaja, e mirënjohura jonë, nga fshat i vogël në dhjetëvjeçarin e 1950-ës, në vitet e mëvonshme shtriu gjerësisht krahët e tij, ndërroi emrin dhe filloi shumë shpejt të zbresë tatëpjetë, derisa brenda pak vitesh gjeti vendin e saj fiziologjik. U deshën vetëm disa vite pas rënies së diktaturës komuniste qe të marrë vrull dhe të behet një qendër reale, një qytezë e vërtetë, me shumë dyqane bashkëkohore, dhe artizanale, shtëpi luksoze dy dhe trekatëshe, sheshi qendror i sistemuar e të tjera. Por ne, më të mëdhenjtë në moshë, kemi ngelur të kapur nga kujtimet e shkuara. Në ato vite të vështira , na janë strehuar thellë në kujtesën tonë, skena dhe çaste të paharruara të kohës së vjetër dhe sigurisht miqtë tanë të vjetër e të dashur. Ngelemi të ngjitur pra, me atë Livadhja të vogël, me banorët e saj të urtë, fjalëpakë dhe bujarë, me miqtë tanë të vjetër e të mirë. Ato vite, pra, vjeshtën e 1959-ës, u njoha për herë të parë, me të njohurin për të gjithë, mikun tim, Kiço Xhaferri. Isha vetëm 18 vjeç dhe punoja si mësues i ciklit të ulët në shkollën e Livadhjasë.
…Në një nga ditët, kur frynte dhe binte shi me gjyma, shkolla fillore, që ishte ndërtuar tutje në kodër dukej si e braktisur, me xhama të thyera dhe fëmijët që ngrinin nga i ftohti. I revoltuar zbova fëmijët nga shkolla për në shtëpi dhe zbrita në qendër që të ankohesha. I pari që m’u afrua, ishte Kiçoja. Ishte iri atëherë, me një vështrim të pastër dhe njerëzor, me flokë të zeza, të dendura dhe të valëzuara, i qeshur dhe i vetëpërmbajtur.
-Çfarë ka ndodhur dhe je i irrituar ,mësues? -më pyeti.
Për më shumë lexoni nesër në gazetën “Telegraf”
