Gëzim Llojdia
Lenini vdiq më 21 janar në orën 18,50 minuta. Pas vdekjes së Leninit, më 21 janar 1924 në mbledhjen e zisë, të Kongresit të Dytë të Sovjetikëve, u vendos që të ndërtohej një mauzole pranë murit të Kremlinit. Deri më 27 janar, ditën e funeralit të udhëheqësit, u ndërtua një mauzoleum i përkohshëm prej druri sipas projektit të Shushevit raporton .aif.ru në 22 janar 2014. Në vitin 1923, thuhet aty, ishte e dhimbshme të shihje Leninin përshkruan portali. Zilja e parë për sëmundjen, e cila në vitin 23 e ktheu Iliçin në një person të dobët dhe që shpejt u shndërrua në një tw vdekur, ra që në vitin 1921. Vendi po dilte nga një luftë civile, udhëheqja nxiton tw kalojw drejt Luftws për komunizmin në politikën e re ekonomike. Kreu i qeverisë sovjetike, Lenini, çdo fjalë e të cilit e prisnin me padurim në gjithë vendin, filloi të ankohet për dhimbje koke dhe lodhje. Më vonë i është shtuar këtyre, mpirja, deri në paralizë të plotë, në periudhave të shkurtra madje tw shoqëruara me eksitime nervore të pashpjegueshme. Ato, vijnw për faktin se Iliçi, komunikont me vetëm tre fjalë: “vetëm në lidhje me”, “revolucion” dhe “konferencë”. Ai arrinte te artikulonte disa tinguj të panjohur. Mjekët që kryen këtë proces, për Leninin vijnë nga Gjermania. Por as “punëtorët emigrantë” nga mjekësia, as kokat e ndritura të shkencës brenda vendit, nuk mund ta diagnostikojnë në asnjë mënyrë. Ilya Zbarsky, djali dhe asistenti i biokimistit Boris Zbarsky, që pas vdekjes do tw balsamoste trupin, gjatë kohës që e kuroi edhe pse pa shpresw, duke u njohur me historinë e sëmundjes të udhëheqësit, e përshkroi situatën në librin e tij: “Numër 1″….
Për më shumë lexoni nesër në gazetën “Telegraf”
