Gëzim Llojdia*
Vdekja e Naimit
Ditari i Zenelit, të birit të Zaim Brahimaj është një dritare. Prej andej vrojton ngjarje,që mjegullat i kanë rrafshuar. Naimi ishte i vetmi,poet, që u shua në motin e çuditshëm 1900. Vdiq në vjeshtë. Në mëngjesin e vjeshtës, mushkëria nuk i ndjente sëmbimet e zemrës. Çajupi vuri kujën: “Vdiq Naimi, vdiq Naimi, moj e mjera Shqipëri… Rrëzuar ishin gjethet e para të vjeshtës, në 19 tetor. Shenjë pikëlluese. Por vdekja e Naimit lexohet edhe ndryshe. Shpirti i tij vërtetë e braktiste poetin tonë, duke rrugëtuar drejt pamatësisë. Naimi mbylli sytë në një mot të veçantisë. Zbardhni shifrat. Viti 1900. Ç’do të thotë në mistikë, numerologjia 1-9? Nga hapi i parë në gradat e epërme të shpirtit. Shpirti i Naimit ,që nxori diamante, nga toka shqiptare, e braktisi në vjeshtën e vitit 1900. Ikja e Naimit, pra varrimi i tij në teqenë e Madriven Qojt, pranë Abdylit, ato ditë i vuri në zi studentët shqiptarë në Stamboll. “Në senen 1900, lexohet në ditarin Zaim Brahimajt, u dha mandati se pushoi zemra e poetit, burrit më të shquar të Shqipërisë, Naimit. Të gjithë, ne që ishim atje në Stamboll, vendosëm shenjën e zisë në krahë. Për të respektuar, largimin përgjithmonë të poetit të bukurisë shqiptare,ne kishim tre ditë, që nuk shkonim në studim”ka shkruar ai…
Për më tepër nesër në gazetën “Telegraf”…