Një studente, e zhgënjyer nga ndryshimi që priste të sillte për Shqipërinë qeveria e majtë, pas 8 vitesh udhëheqje të të djathtëve, i ka dërguar një letër kryeministrit Edi Rama, ku mes kritikave, e këshillon atë të kthejë sytë nga populli dhe të mendojë për mirëqenien e tyre jo vetëm për paratë e tij. Në këtë letër, studentja Olta Beqiri thotë se babai i saj është detyruar të mbyllë dyqanin e mishit me të cilin ushqehej familja prej 20 vitesh. Kjo, pasi njerëzit nuk kanë më para të blejnë. Ajo thotë se kryeministri e ka bërë të zezë, ngjyrën e shpresës që kishte populli shqiptar për ditë më të bardha në të ardhmen e tyre.
“Gjërat e mira bëhen ngadalë-ngadalë. Ndërsa ju i morët shumë shpejt kryeministër, saqë kam frikën e ndonjë aksidenti gjatë rrugës. Jemi pak a shumë në një situatë të tillë si lepuri me breshkën, ku edhe pse kjo e fundit e mori rrugën e saj me ngadalë, arriti të dilte fitimtare. Mirëpo, për fat të keq, në këtë rast ju jeni lepuri”, shprehet ndër rreshta studentja.
Më poshtë letra e plotë e studentes,
I dashur kryeministër,
Sot po ju drejtohem, disi në një mënyrë tepër miqësore, sepse ashtu dua ta merrni këtë letër që po ju shkruaj. Edhe pse do të përdor përemrin “ju”.
I dashur mik, vëlla, baba, xhaxha, kushëri, dajë e mbi të gjitha burrë, sot dua t’ju them ose më mirë t’ju rithem disa këshilla që ju nuk i dëgjuat nga vdekjet e njerëzve, nga mbylljet e dyqaneve, nga kasat fiskale, nga reformat.
I dashur kryeministër, të kesh një titull kaq të lartë, është nder. Populli jua fal me besim e nuk duhet ta njollosni atë, sepse është vetë ai që ju rrëzon.
LEXO EDHE
PD: Kreu i OSHEE Kurbin u arrestua si trafikant makinash të vjedhura, policia fsheh lajmin
I dashur kryeministër, kur vendosët të kandidonit, na premtuat një qeverisje të madhe, saqë ndonjëherë më dukej sikur shikoja ëndrra me sy hapur dhe në momentin që mbyllja sytë shikoja brenda meje popullin tim të mjerë me gjysmë shpirti të vrarë e me pak ngjyrë të gjelbër në dorën e tyre.
Ishte ngjyra e shpresës kryeministër, ngjyra e shpresës, të cilën ju e bëtë të zezë. Aq të zezë sa gjaku nuk lëvizte më nëpër venat e tyre. Dhimbje.
I dashur kryeministër, sot babai im mbylli dyqanin e mishit, me të cilin ushqeheshim sot e njëzet vite më parë. Po, po e mbylli kryeministër. Njerëzit nuk kishin më të blenin dhe jo vetëm mish, por edhe fruta, perime, pula, ëmbëlsira, madje as miell e vaj kryeministri ynë.
Dhe pse ndodhi kjo? Sepse ju na premtuat mirëqenie sociale kryeministër, por kjo mbeti aty, te syri im i hapur i cili shikonte me të vërtetë ëndrra. Nuk di të them me sa është ulur kjo mirëqenie, por shoh shumë kryeministër.
Po mirë, i dashur kryeministër, a nuk premtuat 300.000 vende pune? Ku mbetën ato premtime? Apo ishin thjeshtë për punë gare politike? Po ku të punojë ai vlla imi tani që u mbyll ai dyqan o kryeministër? Të dalë e të rri rrugëve, brenda në shtëpi apo t’i gjëmojë azileve të Gjermanisë e llotarisë amerikane?
Po ne studentëve o kryeministër, ku do të na dërgosh? Apo do të na fusësh pastrues në kryeministri? Ku do t’i gjejmë aq para për të paguar një master shkolle? Apo do t’i kemi falas?
Kryeministër, nuk jam kundër kasave fiskale, nuk jam kundër pagesës së energjisë elektrike, nuk jam kundër parqeve për fëmije, nuk jam kundër reformës në drejtësi, sepse dua që edhe ne të jemi Shqipëria Europiane, por ky popull që ju jep besim ka një shprehje të urtë : Gjërat e mira bëhen ngadalë-ngadalë.
Ndërsa ju i morët shumë shpejt kryeministër, saqë kam frikën e ndonjë aksidenti gjatë rrugës. Jemi pak a shumë në një situatë të tillë si lepuri me breshkën, ku edhe pse kjo e fundit e mori rrugën e saj me ngadalë, arriti të dilte fitimtare. Mirëpo, për fat të keq, në këtë rast ju jeni lepuri.
Kryeminstër, duhet të shihni si fillim mirë mirëqenien tonë. Një pjesë e mirë e popullit shqiptar janë të rrënuar ekonomikisht, një pjesë tjetër janë në gjendje mesatare dhe pjesa më e vogël që mbetet, jeni ju deputet, kryetarët e bashkive dhe ndonjë biznesmen që ka ndërmarrje.
I dashur kryeministër, ndoshta nuk ju duhet aq shumë kjo këshillë, por unë do t’ua jap.
Ndoshta tani kryeministër ju po numëroni paratë e fituara vetëm sot, ndoshta tani kryeministër, ai roja juaj po ju hap derën e makinës, ndoshta tani kryeminstër po blini një orë 50.000 dollarëshe, ndoshta tani kryeministër po shfletoni e po firmosni letra pa i parë, ndoshta tani kryeministër po na shani neve, popullin budalla, ndoshta tani kryeministër, po vendosni se cilën kollare të vini për një mbrëmje, ndoshta tani kryeministër po vendosni të ndërroni makinën. Ka shumë ndoshta që ju përkasin juve kryeministër. Por di që shumë pak shkojnë për shtat me juve.
Kryeministër, i nderuari ynë kryeministër, pasuria më e madhe për ju nuk duhet të jenë paratë, telefonat, makinat. Nesër ndoshta nuk do t’i keni më kryeministër, ndoshta nesër zgjoheni edhe pa pizhamet tuaja të gjumit, sepse ashtu ka thënë, ai aty lart, që na vëzhgon. Ju e keni pasurinë tuaj kryeministër, është familja juaj dhe ne, populli budalla i cili fal aq shumë besim përkundrejt jush, por në fund kthehet në një lolo të mjerë e të papërfillshëm për katër vite
