Ismail H. Xhaferri: Të gjithë jemi mëkatarë

855
Nëpër rrugëtim të jetës 
Me pasion edhe me zjarr, 
Kush më pak e kush më shumë,
Të gjithë jemi mëkatarë. 
Mëkatare bota jonë,
Ca i do e ca si do. 
Mëkatar ai që shpif 
Prapa krahëve për këdo. 
Mëkatar një burrë i lig, 
(Shumë të tillë ka kjo botë) 
Që godet gruan me grusht, 
Dhe, ia njom syrin me lot. 
Me mëkate janë mbushur
Shumë e shumë në vendin tim, 
Mëkatar është dhe gjahtari 
Që vret zogjtë në shtegtim. 
Mëkatar, një burrë i lig 
Që gjakos një nënë të mirë, 
Mëkatar, një burrë i çmendur 
Që lë fëmijët jetimë. 
Mëkatare është dëbora 
Kur vret lule – manushaqe 
Mëkatar është i pabesi 
Që me shpirtin Kurrë s’bën paqe 
Mëkatare është një vajzë 
Që i varet loti faqes. 
Mëkatar është edhe dimri
Që na mori pleqtë e lagjes.
Mëkatarë është dhe djali 
Se dikë në besë ka prerë 
Vajzës qe i tha: “Të dua!” 
Nuk e deshi asnjëherë.
Mëkatarë është edhe gjumi 
Që na shpie pas një ëndrre. 
Mëkatare është dhe drita 
Që djeg fluturat në mbrëmje.
Mëkatare është pranvera 
Që u ndez vajzave zemrën, 
Mëkatarë është edhe maji 
Që e fsheh nën gjethe hënën.
Mëkatar është edhe mali 
Që e bën rrëkezë dëborën, 
Mëkatarë edhe fëmija 
Që mbi prindin e ngre dorën.
Mëkatar është edhe shpirti 
Që ndizet si zjarri eshkës, 
Mëkatare është edhe era 
Që rrëzon lulet e pjeshkës.
Nëpër rrugëtim të jetës, 
Me pasion edhe me zjarr, 
Kush më shumë e kush më pak, 
Të gjithë jemi mëkatarë.
Sigal