Atë ditë që mora teserën
Zemra gjoksit më gufonte,
Gjithë natën dora ime
Atë tesër ledhatonte.
Atë ditë bëra betimin
Si njeri me besë e nder,
Që ditë nga ditët e mia,
T’i jepja shokut Enver!
Ngrita grushtin edhe thashë
“Gjer në vdekje ballë stuhisë”,
Ditë nga ditët e mia,
t’ia falja edhe partisë
U betova përmbi tesër,
Armiqtë kurrë s’do më ndalin,
Ditët e tjera të jetës,
t’i jepja për idealin.
Që të bëja mirë detyrën,
S’lashë njeri pa spiunuar,
Ndaj gjysma e lagjes sime,
në qeli pat përfunduar.
Nga spiunllëqet e mia
Eh, sa herë që u bë nami,
20 veta në qeli,
Se thoshin, s’ka presh dyqani.
Duke mprehur vigjilencën
Sy e zemër në llogore,
Natyrisht që kam zbuluar,
dhe grupe armiqësore.
Dy barinjve majë malit,
plani zi në mes u mbeti,
Se të dy po komplotonin,
Si të bënin një grushtshteti.
Mos ta zgjasim muhabetin ,
Gjer në fund armikun ndoqa,
Si komunist i devotshëm ,
dorë nga lufta e klasës s’hoqa.
Nëpër mbledhje bëja thirrje,
Që të gëzoja partinë,
Të dërrmojmë kapitalizmin,
ku ha njeriu njerinë.
Të dërrmojmë kapitalizmin ,
Është sistem i dalë boje,
Dhe populli Amerikës,
vdes e heq për bukë goje.
Kur flisja nëpër podiume,
Shava gjithë ata të shkabës ,
Edhe pse në kohë të Luftës,
isha në ato të Babës.
Flisja unë e para meje,
dridhej grua, dridhej burrë,
Sepse teserën e partisë,
lart e tundja si flamurë.
Dhe kur vdiq Mao Ce Duni,
për pak sa s’më ndali fryma.
E qava Maon e shkretë,
E qava me ulërima.
Si komunist i patundur,
bëra vepra të mëdha.
“O ndërtojmë socializmin,
Ose rrugë të mesme s’ka!”
Ç’të kujtoj nga ajo kohë,
kohë me halle të rënda?!
Shpata ime vetëtinte,
mbi armiqtë jashtë e brenda.
Kur erdhi demokracia,
si të gjithë edhe unë e drodha.
Grisa teserën e PP-së,
dhe andej nga blutë vrapova.
Grisa teserën e PP-së,
që ma kishin dhënë me zor!
Dhe brenda në selinë blu,
prapë ndër shokët kryesor!
Ardhja e demokracisë,
më bëri dhe më të zgjuar,
Mora prona, mora lekë,
Si një ish-i persekutuar.
Dhe ashtu siç më takonte,
Ashtu siç më kishte hije
Komunizmin e kam sharë,
kudo, me libër shtëpie.
Fjala ime gjëmoi rëndë,
Si krismat e Maliherit.
Se unë isha nga të vetmit,
që s’i fala ditë Enverit.
Se në kohë të diktaturës,
Kur ish vetëm një parti.
Ato që kam hequr unë,
Nuk i ka hequr njeri!
Ndaj aq shpejt i ngjita shkallët,
dhe shndrita si një yll.
Linda antikomunist,
edhe do të vdes i tillë.
Ngjita shkallët e karrierës,
Jo ngadalë por shpejt e shpejt,
Deputet në opozitë,
Ministër në parlament.
Kur më thonë ish- komunist,
dridhem, më vjen të pëlcas.
O ndërtoj kapitalizmin,
ose veten do të vras!
Kur më thonë ish- komunist,
Nuk më duket fare çudi
Unë jam antikomunist,
që luftoj për demokraci…!
